تا حالا برای جست‌وجوی شغلی خود برنامه‌ای داشتید؟ یا فرآیند مشخصی برای پیگیری فرصت‌های شغلی در نظر گرفتید؟
شاید این جمله کلیشه‌ای را بارها شنیده باشید: «پیدا کردن شغل خودش یک شغل تمام‌وقت است». با اینکه این جمله تکراری به‌نظر می‌رسد، اما واقعیت دارد. برای بسیاری از افراد، فرآیند جست‌وجوی شغل ممکن است بین ۶ تا ۱۲ ماه طول بکشد و نیازمند زمان زیادی برای تحقیق، شبکه‌سازی، درخواست دادن، پیگیری و آمادگی برای مصاحبه‌ها باشد.
در دنیای امروز، با وجود منابع فراوان و دسترسی آسان به اطلاعات، بسیاری از افراد با حجم زیاد داده‌ها و گزینه‌ها سردرگم می‌شوند. اما بزرگ‌ترین مانع شاید نه «زیادی اطلاعات» بلکه «وابستگی بیش از حد به سایت‌های کاریابی» باشد؛ موضوعی که می‌توان آن را «وابستگی به برد شغلی» نامید.
اگر یک چیز در فرآیند جستجوی شغل مدرن کم باشد، آن تعهد زمانی اختصاص داده شده به کار است. ماهیت آگهی‌های شغلی آنلاین باعث می‌شود برخی فکر کنند که این فرآیند نسبتا سرراست است: شما شغلی را که دوست دارید پیدا می‌کنید، رزومه خود را آپلود می‌کنید، روی «درخواست» کلیک می‌کنید و می‌نشینید. وقتی کارفرمایان پاسخی نمی‌دهند، بسیاری از جویندگان کار احساس می‌کنند که کل فرآیند از کنترل آنها خارج است، بدون اینکه متوجه شوند که ممکن است خودشان باشند که کنترل را به دست می‌گیرند. افرادی که برای تعداد زیادی شغل با استفاده از یک نامه درخواست عمومی و رزومه یکسان درخواست می‌دهند، ممکن است مدت زیادی منتظر بمانند. همه چیز در مورد یک جستجوی شغل مؤثرتر است. یک جست‌وجوی شغلی مؤثر نیازمند یک استراتژی دقیق است.
در این مقاله، یک چارچوب ساده با نام PLAN معرفی می‌شود که به شما کمک می‌کند فرآیند جست‌وجوی شغلی را هدفمند و مؤثر پیش ببرید. PLAN مخفف چهار مرحله‌ی زیر است:
۱. آمادگی (Prepare)
در قدم اول باید خودتان را بهتر بشناسید. آیا علایق خود را ارزیابی کرده‌اید؟ ارزش‌های شخصی که دارید؟ در چه زمینه‌هایی مهارت دارید؟ صرف داشتن مدرک کافی نیست. شما باید بتوانید توانایی‌های خود را به‌وضوح بیان کنید و نشان دهید چه کاری از دست‌تان برمی‌آید.
پس از اینکه مشخص کردید چه کاری می‌خواهید انجام دهید و در چه حوزه‌ای علاقه‌مند به فعالیت هستید، باید بدانید برای رقابت در آن حوزه چه صلاحیت‌هایی نیاز دارید.
به عنوان مثال، اگر از کمک به مردم لذت می‌برید،شاید برای مشاغلی مثل مددکاری اجتماعی، مشاوره، معلمی یا پرستاری مناسب باشید.برای محدود کردن گزینه‌ها، بررسی کنید که دوست دارید در چه محیطی کار کنید، بیمارستان، کلینیک، مدرسه یا سازمانی خصوصی؟
هر موقعیتی شما را قادر می‌سازد تا به روش‌های مختلفی به دیگران کمک کنید. بسته به پاسخ‌های شما، مرحله آمادگی شما ممکن است شامل گذراندن یک دوره، گرفتن مدرک یا فقط تقویت یک مهارت خاص باشد.
۲. یادگیری (Learn)
پس از تعیین مسیر شغلی، گام دوم شامل یادگیری و تحقیق است. آشنایی با منابع تخصصی و نشریات مرتبط با صنعت مورد نظر، نقش بسیار مهمی در درک فضای حرفه‌ای آن حوزه دارد. این منابع همان مواردی هستند که همکاران آینده‌ی شما نیز به آنها مراجعه می‌کنند. همچنین، گزارش‌های سالانه و اطلاعات شرکت‌ها اغلب به‌صورت آنلاین در دسترس بوده و می‌توانند دید مناسبی نسبت به عملکرد و اهداف سازمان‌ها ارائه دهند.
اطلاعات را ثبت و سازماندهی کنید—مثلاً با یک فایل اکسل برای لیست شرکت‌ها، یادداشت‌برداری از مطالب مهم یا پیگیری نام افراد کلیدی در لینکدین. هدف این نیست که همیشه منظم باشید، بلکه باید «در مسیر نظم» حرکت کنید.
بخش دوم این مرحله، توجه به مستندسازی آموخته‌ها است؛ جایی که ممکن است گاه احساس سردرگمی و پراکندگی اطلاعات به‌وجود آید. پیشنهاد می‌شود مسیر مشخصی برای نظم و سازماندهی اطلاعات گرفته شود. هدف این نیست که همیشه منظم باشید، بلکه باید «در مسیر نظم» حرکت کنید.
بهتر است اطلاعات را هم‌زمان با فرآیند یادگیری ثبت و دسته‌بندی نمایید. ابزار ثبت اطلاعات می‌تواند یک دفترچه یادداشت، فایل متنی (مانند Word)، یا یک صفحه گسترده (مانند Excel ) برای پیگیری شرکت‌های موردنظر باشد. آنچه اهمیت دارد، آغاز این فرآیند و استمرار آن است.
مواردی مانند نام افراد، عناوین شغلی، تاریخ‌ها، آدرس‌های ایمیل، نام سازمان‌ها و معرفی‌نامه‌ها را ثبت کنید. همچنین، فهرست وب‌سایت‌های مرتبط، مقالات مفید، و نام افرادی که باید در شبکه‌هایی مانند لینکدین جست‌وجو شوند را نگهداری نمایید. این اقدامات موجب می‌شود که بر روند جستجوی کار مسلط باشید.
۳. اقدام (Act)
صرف یادگیری و پیگیری اطلاعات کافی نیست. پس از شروع حرکت، نوبت به اقدام می‌رسد. این ممکن است شامل یافتن فرصت‌ها در وب‌سایت شرکت‌های مورد علاقه، ثبت‌نام در اطلاع‌رسانی‌های شغلی (مثلاً از طریق جابینجا، جاب‌ویژن) یا تماس با یک کارشناس جذب در صنعت شما باشد. با دنبال کردن سرنخ‌های بیشتر، حس توانمندی و اعتماد به‌نفس به‌تدریج در شما شکل خواهد گرفت.
در هنگام ارسال درخواست شغلی، یک گام فراتر بردارید. تنها به ارسال رزومه اکتفا نکنید؛ همراه آن، یک نامه‌ی پوششی (Cover Letter) متناسب با موقعیت مورد نظر تهیه کرده و در آن از واژگان کلیدی موجود در شرح شغل بهره ببرید. این کار، شانس دیده‌شدن رزومه‌ی شما در میان انبوهی از درخواست‌ها را به‌طور قابل توجهی افزایش می‌دهد.
رزومه‌ی خود را به گروه مشخص و منتخب از کارفرمایان ارسال کنید، نه به مجموعه‌ای گسترده و نامتمرکز. با این روش، می‌توانید در درخواست خود صادقانه و دقیق بگویید که مهارت‌ها و تجربیات‌تان دقیقاً با نیازهای آن سازمان هماهنگ است.
بخش مهمی از آماده‌سازی برای شروع جست‌وجوی شغلی، بازنگری و به‌روزرسانی پروفایل‌های شما در شبکه‌های اجتماعی مانند فیسبوک، اینستاگرام و توییتر است. بسیاری از کارفرمایان، قبل از تصمیم‌گیری نهایی، نگاهی به حضور آنلاین شما می‌اندازند تا بهتر شما را بشناسند و مطمئن شوند با فرهنگ سازمانی‌شان هم‌راستا هستید. یک پست یا عکس نامناسب می‌تواند به‌سادگی باعث حذف شما از فرآیند استخدام شود.
در توییتر، مسیر محتوایی خود را به سمت موضوعات مفید و مرتبط با صنعت هدایت کنید، از بازنشر پست‌های جنجالی بپرهیزید و افراد حرفه‌ای حوزه کاری‌تان را دنبال کنید.
در لینکدین، ارتباطات خود را گسترش دهید؛ از آشنایان دعوت کنید، به گروه‌های تخصصی بپیوندید، پست‌های حرفه‌ای را لایک کنید و هر از گاهی خودتان هم محتوایی منتشر کنید. این فعالیت‌ها می‌توانند تصویر حرفه‌ای‌تری از شما ارائه دهند و فرصت‌های جدیدی را به همراه داشته باشند.
۳. شبکه‌سازی (Network)
در فرآیند جستجوی شغل، میزان موفقیت شما تا حد زیادی به وسعت و کیفیت شبکه ارتباطات حرفه‌ای‌تان بستگی دارد. ارتباطاتی که در محیط‌های آموزشی، کاری، شبکه‌های اجتماعی مانند لینکدین، رویدادهای حضوری و فعالیت‌های اجتماعی شکل می‌گیرند، همگی نقش مهمی در دستیابی به فرصت‌های شغلی ایفا می‌کنند.
لینکدین به دلیل حضور گسترده‌ی متخصصان از حوزه‌های مختلف، یکی از ابزارهای کلیدی در این مسیر به شمار می‌رود؛ با این حال، نباید از ظرفیت ارتباطات آفلاین غافل شد. شبکه‌های محلی، انجمن‌های تخصصی، سازمان‌های صنفی و فعالیت‌های داوطلبانه نیز بسترهای مناسبی برای گسترش روابط حرفه‌ای هستند. همچنین، فارغ‌التحصیلان دانشگاه می‌توانند از طریق ارتباط با انجمن فارغ‌التحصیلان، از رویدادهای آتی و فرصت‌ها مطلع شوند.
بر اساس آمار، بین ۷۵ تا ۸۰ درصد از موقعیت‌های شغلی از طریق ارتباطات شخصی و حرفه‌ای حاصل می‌شوند. از آن‌جا که ایجاد روابط مؤثر نیازمند زمان و استمرار است، برخورد حرفه‌ای و مثبت به‌صورت روزانه امری ضروری محسوب می‌شود. بسیاری از کارآموزان، تنها به دلیل ایجاد اعتماد و شناخت در دوران کارآموزی، پیشنهاد همکاری رسمی از سوی کارفرمایان خود دریافت می‌کنند؛ چرا که مدیران اغلب ترجیح می‌دهند با فردی آشنا و قابل‌اعتماد همکاری کنند تا اینکه ریسک جذب نیروی جدید و ناشناخته را بپذیرند.در این مسیر، باید توجه داشت که تعداد اندکی از افراد در شبکه‌ی ارتباطی شما به طور مستقیم از فرصت‌های شغلی مرتبط با حوزه‌ی کاری‌تان اطلاع دارند. بنابراین، ایجاد ارتباط به منظور توسعه‌ی رابطه و شناخت متقابل، اهمیت بیشتری از حضور گذرا در رویدادهای شبکه‌سازی دارد. بسیاری از فرصت‌های شغلی، از طریق افرادی به‌دست می‌آیند که پیش از این با آنها در ارتباط بوده‌ایم.
مطالب این مقاله براساس این منبع تهیه و تنظیم شده است.
